บทที่ 2 1
องศาเรียกหน่วยดับเพลิงมาทันไม่งั้นรถคงระเบิด บ้านทั้งหลังก็คงพัง กระนั้นสภาพรถก็เสียหายเกินจะซ่อมได้ แต่เขาไม่แจ้งตำรวจเพราะกลัวเซลีนปล่อยคลิปประจาน ไม่มีทางเอาหน้าที่การงานมาเสี่ยงเพื่อให้เมีย (ที่เขาเพิ่งรู้ว่า) อารมณ์ร้อนเข้าซังเต
“นี่ใบหย่า เซ็นให้เรียบร้อย”
กลับบ้านยังไม่ทันวางกระเป๋าเขาก็เอาใบหย่าที่ตนลงชื่อเสร็จสรรพยื่นให้ เซลีนมองหน้าตาปูดโปนของเขาผ่านแว่นดำอย่างช้ำใจ เธอหายไปหนึ่งคืนเพื่อสงบสติอารมณ์ แต่เขาให้นังนั่นนอนค้างที่นี่ เธอรู้เพราะเห็นชุดชั้นในสีแดงแจ๋นแหลนพาดโซฟาราคาแพงที่เธอหวงแถมยังตัดสินใจเรื่องหย่าเรียบร้อยแล้วงั้นเหรอ นี่มันเป็น worst case ที่เธอคิดไว้เลยนะ
เมื่อวานเธอน่าจะเผาบ้าน หรือไม่ก็ให้เพื่อน ๆ ที่ช่วยปลอบเธอเมื่อคืนมาสั่งสอนหญิงร้ายชายเลวให้มันรู้แล้วรู้รอดไป จะได้ไม่มีเวลาคิดเรื่องหย่า
“นี่นายตัดสินใจแล้วจริง ๆ เหรอ”
“ถ้าไม่จริงแล้วฉันจะเซ็นไหมล่ะ?” เขาพูดห้วน ๆ ยักไหล่ไม่แคร์ เธอเจ็บในอก เดินไปนั่งที่โซฟา วันนี้ไม่ได้ตั้งใจมาหย่า แต่เพราะต้องเคลียร์กันให้รู้เรื่อง เธอยังไม่เห็นว่าตัวเองผิดตรงไหนเลยทำไมเขาถึงนอกใจ เหตุผลเพราะไม่ยอมให้มีอะไรด้วยแค่นั้นมันไร้สาระเกินไปมาก
“รีบ ๆ เซ็นซะอย่ามาลีลาเซลีน แล้วช่วยเอาไอ้คลิปเวรนั่นที่เธอถ่ายไว้มาให้ฉันด้วย ส่วนสินสมรสเราจะแบ่งกันครึ่ง ๆ ฉันไม่ให้เธอต้องแต่งงานฟรี ๆ หรอก”
หญิงสาวขบกรามแน่น ฟังเขาพูดแล้วอยากขย้อน คิดเหรอว่าคนอย่างเธอจะยอมไปจากเขาฟรี ๆ น่ะ ขอโทษ... เซลีนไม่โง่!
“ฉันไม่หย่า”
“อะไรนะ”
คนหน้าปูดโปนปราดเข้ามายืนค้ำหัว หญิงสาวถอดแว่นดำวางบนโต๊ะกลางแล้วเงยหน้ามองเขา องศาใจแป้วนิดหน่อยที่เห็นดวงดาบวมเป่งคงเพราะเธอผ่านการร้องไห้มาทั้งคืน
“ฉัน - ไม่ - หย่า” เธอพูดช้า ๆ ชัด ๆ “เก็ตนะ?”
“พูดไม่รู้เรื่องเหรอวะ”
เขาจับไหล่เธอสองข้างแล้วกระชากร่างบอบบางขึ้นมา หญิงสาวไม่อาจกลั้นน้ำตาตัวเองได้ และนั่นทำให้เขาหวั่นใจ แน่ละ... เขาคบกับเธอมาครึ่งปีและแต่งงานอีกหนึ่งปี ก็ต้องมีความผูกพันกันบ้าง อีกอย่างเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายใจร้าย ยังเห็นเธอเป็นเพื่อนคนหนึ่ง
“ฉันขออิสระ ยอมเซ็นให้ฉันเถอะ” เสียงเขาอ่อนลงจนคล้ายจะอ้อนวอน เซลีนเจ็บปวดเมื่อเข้าใจแล้วว่าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมาเขาอึดอัดและทรมานใจถึงเพียงนี้แต่เธอไม่เคยรู้
เดิมทีเธอกับเขาไม่ได้รักกันมาก่อน คงเพราะเห็นกันมาตั้งแต่เด็ก แถมเป็นคู่แข่งในการเรียนทุกปีแบบผลัดกันได้ที่หนึ่ง แต่ตอนมหาวิทยาลัยสอบได้คณะแพทยศาสตร์เหมือนกันแต่คนละมหาวิทยาลัย แถมดันฝึกงานที่เดียวกัน ต่อหมอศัลย์ฯ ที่เดียวกัน ทำงานกับอาจารย์แพทย์คนเดียวกัน ทั้งหมดทั้งมวลคือเป็นคู่แข่งในสายตากันและกันมาตลอด
แต่มันเริ่มเมื่อหนึ่งปีครึ่งก่อนหน้านี้ มีความเปลี่ยนแปลงภายในโรงพยาบาลที่เธอทำงาน พ่อเธอเป็นอดีตประธานฯ ที่ต้องเสียตำแหน่งให้ลุงเขาแบบไม่ดีนัก หลายคนเลยไม่ยอมรับ เดิมทีก็ไม่คิดว่าที่องศาเดินหน้าจีบเธอมันเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะเชื่อทฤษฎีที่ว่าคนที่ใช่มักมาในเวลาที่ใช่ เขารุกหนักมากจนเธอให้เขาทั้งใจ เธอยอมแต่งงานและตั้งใจลาออกมาเป็นแม่บ้านเต็มตัว หากยังเป็นศัลยแพทย์ทั้งคู่เธอจะไม่มีเวลาดูแลเขา แต่ในวันแต่งงานกลับได้ยินประโยคที่ลุงเขาพูดว่า
‘ทำดีมาก แบบนี้ตำแหน่งหัวหน้าแผนกศัลยกรรมก็ไม่ไกลเกินเอื้อมของแกแล้ว’
ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไรแต่ลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีเลยเพราะเธอไม่ไว้ใจลุงเขาเป็นทุนเดิม หากใจหนึ่งก็รักเขามาก ทว่าเรื่องนั้นก็รบกวนใจจนเธอไม่ยอมหลับนอนกับเขา ถ้าเขาร่วมมือกับลุงจริงการแต่งงานก็เป็นแค่การเมือง
แล้วความรักล่ะ...
องศารักเธอจริง ๆ ไหม?
ถ้าเธอยอมให้ทั้งตัวทั้งใจจะมีอะไรการันตีว่าเธอจะไม่เสียใจทีหลัง เธอคุยกับองศาแต่เลี่ยงจะพูดเรื่องที่ได้ยิน ให้เหตุผลว่าการแต่งงานของเรามันเร็วเกินไป เธอบอก ‘กลัวว่ามันจะเป็นการเมือง’ แทนที่จะใช้คำว่า ‘รู้นะว่าเป็นการเมือง’ เพราะไม่อยากปรักปรำใคร
เขายืนยันว่ารักเธอและจะรอจนกว่าจะพิสูจน์ให้เธอได้เห็น ช่วงแรกอะไรก็ดีไปหมด ขนาดหมาเห่าเธอเขายังบอกว่ามันเห่าคนสวย แต่พักหลังมันเริ่มจืดจาง วันไหนไม่มีเคสด่วนเขาก็ออกไปกินเหล้ากับเพื่อน กลับมาก็หัวถึงหมอน มีแค่เธอที่เสมอต้นเสมอปลายแถมไม่ได้คิดอะไรมากจนมาเห็นภาพเมื่อวาน
บอกเลยว่าแม่ชีตบะแตกเข้าขั้นขาดสติ แล้วเขาก็เก่งมากจริง ๆ ที่ทำให้เธอต้องใช้วิชานางมารแบบนั้นได้
“ไหนนายบอกมาซิว่าฉันมันไม่ดีตรงไหน ฉันทำหน้าที่เมียนายได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่นายกลับทำแบบนี้เนี่ยนะ ใจร้ายว่ะ”
“หน้าที่เมียเหรอ?” เขายิ้มเยาะ เธอเห็นเขาเป็นรูปปั้นหรือไงกัน “แค่ทำงานบ้าน ทำกับข้าว กับรีดผ้าซักผ้าแค่นั้นเขาไม่เรียกเมียหรอกนะ”
“...”
“เขาเรียกคนใช้!”
แม่ง! เซลีนหน้าชากำหมัดแน่น อยากชกหน้ามันให้หงายให้ซ้ำรอยส้นสูงเมื่อวานแต่ต้องบอกตัวเองให้เย็นเอาไว้ เดี๋ยวจะเสียแผน
“แล้ววัน ๆ อยู่บ้านทำแต่งานพวกนั้น ตัวก็เหม็น หน้าก็โทรม แถมฉันจะแตะต้องตัวแต่ละทีละแหม... ทำบิดซ้ายบิดขวา ตอนแรกฉันก็พยายามเข้าใจนะ แต่หลัง ๆ ฉันจะอ้วก”
“...” ยุบหนอ พองหนอ สงบหนอ ...อยากฆ่าคนหนอ
“เธอไม่รู้อะไร หนุ่มโคตรฮ็อตอย่างฉันน่ะ เก็บแต้มผู้หญิงสวย ๆ มานับไม่ถ้วน แล้วเธอล่ะเป็นใคร?”
“...”
“ก็แค่ยัยเฉิ่มเด็กเนิร์ดน่าเบื่อที่มีดีแค่เป็นลูกประธานโรงพยาบาลคนเก่า เธออะ มันไม่เคยอยู่ในสายตาฉันแม้แต่ปลายผมเลยเว้ย แล้วจะหวังให้ฉันนอนกระดอแข็งบนเตียงเดียวกับเธอทุกวันเนี่ยนะ มันไม่เกินไปหน่อยเหรอเซลีน”
แค้น... บอกเลยว่าไม่แค้นคงไม่ไหว แต่ให้ตายเถอะ! อันที่จริงเธอไม่ใช่เด็กเนิร์ดน่าเบื่อ เธอแค่ซ่อนความแซ่บไว้ภายในเพราะพ่อไม่ปลื้มแล้วก็คิดว่าแต่งงานแล้วก็ไม่จำเป็นต้องแซ่บก็ได้ ตอนนี้รู้แล้วว่าคิดผิด
“ยอมรับออกมาจนได้สินะ”
“ใช่ ยอมรับ! ที่แต่งงานกับเธอมันคือการเมือง!”
“พอได้เป็นหัวหน้าแผนกศัลยกรรมแล้วก็เลยหาเรื่องหย่า?”
“เออ” เขามองเธอหัวจรดเท้าแล้วปล่อยมือจากเธอแรง ๆ เขาไม่เคยวางแผนจะแต่งงานกับเธอเลย เซลีนอาจเป็นแม่เป็นเมียที่ดีให้ผู้ชายคนอื่นได้ แต่กับเขาเธอไม่ผ่าน...
“แล้วตอนนี้ฉันก็ชอบแอ้มมาก เราตกลงกันว่าเราจะไม่ผูกมัดกันแต่ก่อนอื่นนั้นฉันต้องไม่ผูกมัดกับเธอก่อน เข้าใจไหม?”
เซลีนโกรธมากจนหน้ามืดวิงเวียน ได้แต่ข่มใจระงับสติอารมณ์
“กับนังนั่น นานเท่าไหร่แล้ว”
“แต่งได้สองวันก็เอาเลย” เขาบอกหน้าไม่อาย แถมตอนนั้นเขายังบอกรักเธออยู่เลย
เธออยากจะกรี๊ด! ไม่คิดว่าตัวเองจะเจอผู้ชายติดหอยเข้ากับตัวแบบนี้ เขาน่าจะบอกเธอให้เร็วกว่านี้ นี่เธอถลำใจไปเยอะเหลือเกินแล้ว แต่ถ้าแบบนั้นสิ่งที่เขาหวังไว้ก็พังทลายหมดน่ะสิ เป็นเธอเองที่โง่... ไม่น่าโลกสวยเลยทั้งที่อายุสามสิบสองแล้ว เพราะใครจะคิดว่าโลกสวยกับความรักแล้วมันจะเจ็บแบบนี้
“มันมีดีอะไร ดูจากเสื้อในที่มันพาดไว้เนี่ย รู้เลยว่าซกมก รูปร่างหน้าตาก็งั้น ๆ” สู้เธอก็ไม่ได้เลย
“ดีกว่าเธอทุกอย่าง ที่สำคัญเขาทำหน้าที่ที่เธอบกพร่องได้”
“...”
“ใครจะอยากทนใช้ชีวิตอยู่กับเธอได้อะเซลีน มันน่าเบื่อ ถ้าไม่ทำงานบ้านก็เอาแต่อ่านหนังสือ ฉันโคตรเกลียดเวลาที่กลับมาบ้านแล้วต้องแสร้งว่ารัก ต้องหาคำชมมาพะเน้าพะนอเธอ ทั้งที่เธอไม่มีอะไรให้ฉันรักเลย เธอปล่อยฉันไปได้ไหม ฉันอยากใช้ชีวิตเหมือนตอนโสดโดยไม่ต้องถูกตราหน้าว่าเป็นคนหลายใจทำลายครอบครัว”
เจ็บ... ผู้ชายคนนี้เสแสร้งแกล้งรักเธอมาตลอดเวลา โคตรเก่งเลยทำได้นานเป็นปี ๆ ดารารางวัลสุพรรณหงส์เจอเขาเข้าไปคงต้องหมอบ แต่พอผ่านเรื่องเมื่อวานมาได้ เธอก็คิดว่าเจ็บแค่นี้สบาย ๆ
“แต่ฉันยังรักนายนะ”
องศาไม่คิดว่าเธอจะพูดแบบนี้ออกมา ว่าที่อดีตภรรยาเขาไม่น่าใช่ผู้หญิงประเภทยอมโง่ไม่ยอมเจ็บนี่นา แต่ก็นั่นแหละ... เขาเพิ่งทำให้เธอเจอสถานการณ์ย่ำแย่ ไม่แปลกถ้าเขาจะแปลกใจกับการตัดสินใจของเธอ
“อยู่กับฉันอีกสามเดือน... แค่สามเดือน แล้วฉันจะปล่อยนายเป็นอิสระ จะไม่แฉนายด้วย”
“เหอะ!” เขาแสยะยิ้มกวนอวัยวะเบื้องล่าง “ในสามเดือนนี้เธอจะบอกว่าไม่เป็นไร ขอแค่ได้อยู่กับฉันก็พอ เรื่องอื่น ๆ เธอจะไม่สนใจแล้วให้อภัยฉันงั้นเหรอ”
เซลีนกำหมัดแน่น เธอไม่มีวันยกโทษในสิ่งที่เขาทำ แต่จะไม่ยอมเลิกกันเพื่อให้เขาไปมีความสุขง่าย ๆ หรอก... คนอย่างเขาเจอพาร์ตนางเอกแล้วไม่ชอบ คงต้องกระชากนางมารออกมาแก้เผ็ดเท่านั้น
“ใช่...” เซลีนแกล้งบีบน้ำตาแล้วคุกเข่าตรงหน้าเขา “ฉันจะไม่สนใจเรื่องพวกนั้น จะให้อภัยนายทุกอย่าง จะให้อิสระนายเต็มที่ ฉันจะน่ารักต่อนายเหมือนเดิม ขอแค่อยู่กับฉันอีกสามเดือนนะ ให้เวลาฉันทำใจบ้างเถอะ มันยากมากนะ... เพราะไม่มีนายแล้วฉันคงอยู่ไม่ได้”
“เอาดิ แต่อย่ามาร้องไห้เปลี่ยนใจอยากไปจากฉันไว ๆ แล้วกัน เพราะตอนนี้ฉันนึกสนุกอยากทรมานเธอเล่น ๆ ขึ้นมาแล้ว เผื่อจะชดเชยค่ารถที่เธอเผาทิ้งไปได้สักเศษหนึ่งส่วนสิบ”
หึ! เซลีนก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มมุมปากแสนเลือดเย็น ยิ่งเธอรักเขามากเท่าไหร่ เธอก็แค้นเขามากเท่านั้น คอยดูแล้วกันว่าใครกันแน่จะเป็นฝ่ายทรมาน
“แต่ว่า...” เขาโน้มตัวลงมาเชยคางมน “เราก็ต้องทำอะไรกันแบบที่ผัวเมียจริง ๆ เขาทำกันนะ”
เซลีนขนลุกเกรียว ผิดจากที่เธอคิดเสียที่ไหน ผู้ชายมักมากแบบเขาน่ะ เรื่องเซ็กซ์ต้องมาก่อน หญิงสาวเอื้อมมือไปประคองใบหน้าเขา ฝืนใจยิ้มหวานใสซื่ออย่างที่เคยยิ้มให้เขาอยู่บ่อย ๆ
“แล้วนายจะอยู่กับฉันใช่ไหม” ทำแววตาให้มีความหวังหน่อย ๆ คนให้ความหวังเขาจะได้ไม่หมดหวัง
องศายกยิ้มมุมปากอย่างมีชัย เธอปล่อยริมฝีปากก่อนแลบปลายลิ้นเลียริมฝีปากด้านล่างเล็กน้อย สายตามากความปรารถนาจ้องมองเขา ดีที่เขาไม่เคยรู้ว่าเธอก็เฟลิร์ตเก่งพอสมควร ซึ่งท่าทางแบบนั้นเล่นเอาชายหนุ่มตัวสั่น ก่อนเจ้าหล่อนจะประกบกลีบปากนุ่มชุ่มชื้นกับเรียวปากอุ่น โดยไม่ทันได้ตั้งตัว เธอขบเม้ม ดูดดึงริมฝีปากเขาอย่างชำนิชำนาญ เผลอตัวชั่วนาทีเขาก็ถูกลิ้นนุ่ม ๆ ของเธอควานลึกไล่ต้อนจนอารมณ์วาบหวามพุ่งพล่าน แต่แล้วเซลีนก็ผละออก น่าอายที่เขาตามติดเรียวปากงามเหมือนผึ้งน้อยบินตามดอกไม้ ซ้ำยังคล้ายว่าไม่หนำใจ
จูบแรกของเขากับเธองั้นเหรอ?
ใช่จริง ๆ สินะ!
ชายหนุ่มยังงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ภูมิใจแปลก ๆ แถมมันก็ดีมากเสียด้วย เมื่อก่อนเคยแต่หอมแก้ม จับมือ มากสุดก็แค่กอด แล้วที่เขาคิดไว้หากเธอรับข้อเสนอมันน่าจะได้ใช้กำลังมากกว่านี้นี่นา ทว่าเหนือสิ่งอื่นใดทำไมเขาถึงเสียวซ่านได้ถึงขนาดนี้ อาจเป็นเพราะไม่ทันตั้งตัวด้วยล่ะมั้ง
“มัดจำไว้แค่นี้ก่อนได้ไหม เมนส์หายเมื่อไหร่จะยอมให้ทำทุกอย่างเลย”
“ฉันจะรอ” คนที่คิดว่าตัวเองจะมีชัยคว้าต้นคอเธอเข้าไปบดจูบกักขฬะอีกครั้ง ไม่คิดว่าเด็กเนิร์ดอย่างเจ้าหล่อนจะตั้งรับจุมพิตร้ายกาจนี้ได้ หลงคิดว่าเธอเป็นสาวทึนทึกอ่อนต่อโลกอยู่นาน ที่แท้ก็แอบแซ่บไม่เบา กับเขานี่คือเล่นตัวล้วน ๆ ไม่มีความโลกสวยลาเวนเดอร์ผสมอยู่เลยสินะ รู้แบบนี้เขาจับปล้ำตั้งแต่คืนแต่งงานเสียก็ดีไม่น่ารอมาจนถึงตอนนี้
แต่อย่างน้อยได้แอ้มสามเดือนก่อนหย่าก็ถือเป็นค่าเสียเวลาที่พอรับได้ทีเดียว แถมระหว่างนั้นเขาก็จะไปนอนกับผู้หญิงคนไหนก็ได้อย่างที่เธอบอก
มันคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้มองศาเอ๊ย!
ลุงโอบประธานโรงพยาบาลที่ตอนนี้ลงพื้นที่ภาคสนามช่วยเหลือผู้ป่วยด้อยโอกาสกับองค์กรการกุศลเพิ่งได้ฟังข้อความเสียงที่หลานชายฝากไว้ก็โทร.มาสวดองศายกใหญ่ แอ้มเป็นแพทย์ประจำบ้านในความดูแลของเขา แถมลุงเอาตำแหน่งเป็นประกันเพื่อให้เขาขึ้นรับตำแหน่งหัวหน้าแผนก ถ้าเรื่องฉาวนี้หลุดออกไปมันต้องสั่นคลอนถึงตำแหน่งประธานแน่
“เมื่อวานผมตกใจน่ะครับเลยไม่รู้จะทำยังไง แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วครับลุง เราตกลงกันได้แล้ว... ครับ มั่นใจครับ... ผมไม่ให้มันกระทบถึงลุงแน่นอนไม่ต้องห่วงครับ”
เซลีนที่ทำกับข้าวอยู่ในครัวได้ยินแล้วเบ้ปาก ลุงหลานคู่นี้น่าเกลียดพอกัน ใจเธออยากแฉแทบตาย แต่ก็นะ องศาควรโดนมากกว่านั้น คิดแล้วเธอก็เอาเนื้อวากิวเอห้าที่เขาชอบนักชอบหนาโยนใส่ถังขยะ ใช้ไม้พายคน ๆ ให้มันได้รับเชื้อโรคมากที่สุดแล้วนำมาเจียกับกระทะ ส่วนที่ใช้ทำซุปต้องขอบคุณถุงเงินหมาของเขาที่ยอมคายในปากให้เป็นวัตถุดิบ
เมนูพิเศษแบบนี้เพื่อคนพิเศษของเธอโดยเฉพาะเลยนะ
ตั้งโต๊ะเสร็จเห็นเขายังคุยกับนังชู้แบบไม่ราบรื่น หล่อนไม่ยอมที่เขาต้องอยู่กับเธออีกสามเดือนเธอก็แสยะยิ้มสมน้ำหน้า จะว่าไปองศาก็หลงแม่นั่นหัวปักหัวปำทีเดียว
‘ฉันชอบแอ้มมาก เราตกลงกันว่าจะไม่ผูกมัดกัน’
เหมือนไม่โง่แต่ก็โง่ เพราะผู้หญิงไม่อยากผูกมัดคงไม่แสดงออกเหมือนที่นังนั่นทำตอนนี้ เซลีนยิ้มร่าเดินไปอาบน้ำแต่งตัว ทำผิวให้หอมทุกซอกทุกมุมด้วยเครื่องหอมราคาแพง
องศาที่นั่งรอทานมื้อเย็นถึงกับตาค้างเมื่อภรรยาเดินออกมาจากห้องด้วยมินิเดรสผ้าซาตินสีมุกเข้ากับผิว แต่คงไม่มีอะไรน่ามองไปกว่าเนินอกสวยรับกับลาดไหล่ระหง เอวคอดกิ่วที่ดูบอบบางแต่ซ่อนความแข็งแรงทำให้เขากระหายอยากสัมผัส สะโพกกลมกลึงของเธอดูผึ่งผายเกินขนาดตัวแต่ดันเป็นสิ่งที่เขาคิดว่าเพอร์เฟกต์มากที่สุดในร่างกายเธอ ไหนจะขาเรียวยาวไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไปนั่นอีก
เขาลืมความหงุดหงิดที่ได้คุยกับแอ้มเมื่อกี้ไปจนหมด และแทบจำภาพเซลีนเป็นยัยเพิ้งหัวยุ่งหัวยีเพราะงานบ้านไม่ได้แล้ว...
“ขอโทษนะ รอนานไหม”
เขาตื่นจากภวังค์ทำหน้าเหลอหลา เสียอาการจนได้สินะองศา แค่เห็นยัยนี่ลุกขึ้นมาแต่งสวย ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเลย กระนั้นกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากผิวกายเซลีนที่เดินเข้ามาใกล้ก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าดึงเจ้าหล่อนเข้ามาฟัดตอนนี้มันจะผิดไหม
“ว้าย”
แน่ละ... ร่างกายเขาไวกว่าความคิดเสียอีก เซลีนถึงกับร้องลั่นเมื่อทั้งร่างถูกเขาคว้าไปนั่งบนตัก ถึงอย่างนั้นก็เอาหน้าอกไปใกล้หน้าเขา เบียดสะโพกเข้ากับต้นขาใหญ่ตั้งใจยั่วยวน
“ตกใจหมดเลย” แขนเรียวเล็กโอบลำคอเขาหลวม ๆ สัมผัสจากผิวเนื้อนวลพาให้เขาหายใจติดขัด พยายามบังคับสายตาไม่ให้มองหน้าอกหน้าใจของเธอก็ทำไม่ไหว ยิ่งเมื่อรู้ว่าเจ้าหล่อนโนบรา ท่อนเนื้อกลางหว่างขามันก็ตื่นเร่าขึ้นมาเสียอย่างนั้น
ให้ตาย! ที่เขาบอกว่านอนกระดอแข็งบนเตียงเดียวกับเธอทุกคืนเธอไม่เชื่อเลยจนกระทั่งตอนนี้
“ถ้าฉันล้มจะเป็นยังไงเนี่ย”
“ก็คงไม่เป็นไง” เขายักไหล่ ละสายตาจากหน้าอกขึ้นมองหน้าเธอ “ฉันก็จะได้เมียใหม่เร็วขึ้น” เธอขำนิดหน่อย สายตาที่มองเขาแพรวพราวเหลือเกิน
“ใจเย็น ๆ สุดหล่อ นี่เพิ่งวันแรกเอง”
“เหลืออีกสองเดือนกับยี่สิบเก้าวัน”
“ถึงขั้นนับวันรอเลยเหรอ?”
“แน่นอน”
“น่าเสียดาย” เธอแสร้งทำเป็นจะลุกจากตักเขา
องศารั้งเอวบางเธอไว้ อีกนิดเดียวเขาก็จะก้มหน้ามาซุกหน้าอกเธอแล้วถ้าเธอไม่เบี่ยงออกอย่างมีชั้นเชิง แต่ก็ยังยืดอกผึ่งไหล่ให้ส่วนที่นูนที่สุดอยู่ใกล้ใบหน้าเขา
“เสียดายอะไร”
“เสียดายที่เราจะได้อยู่ด้วยกันอีกแค่สามเดือน” อันที่จริงเธอไม่ได้เสียดายอะไรหรอก มันก็เป็นแค่ประโยคที่ทำให้เขาอยากค้นหาเธอมากขึ้นเท่านั้น
“ช่วยไม่ได้นะ เล่นตัวเอง ถึงได้อดครอบครองของดี ๆ มีคุณภาพแบบฉัน” เขาบอกอย่างภูมิอกภูมิใจ เธออยากหัวเราะให้ฟันร่วง ถ้าเขาเป็นของดี โลกนี้คงน่าอยู่ขึ้นอีกเท่าตัว
“เรื่องเก่า ๆ อย่าขุดมาเล่าเลย” เธอเชยคางเขาขึ้นมา “สามเดือนต่อจากนี้ไม่อยากให้มันแตกต่างออกไปเหรอ”
“มันก็ขึ้นอยู่กับเธอ” เขาโน้มตัวหมายจะครอบครองเรียวปากเธอ แต่หญิงสาวแสร้งเบี่ยงหลบ
“หิวข้าวแล้ว ปล่อยก่อนไม่ได้เหรอ”
การที่เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นแทนคำตอบได้ดี เห็นท่าทางสามีแล้วพอใจมาก เธอไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่เธอมีสัดส่วนโค้งเว้าน่าอิจฉาที่ 33-23-35 มาพร้อมส่วนสูงระดับซูเปอร์โมเดล
ว่าก็ว่าเถอะ ยัยแอ้มอะไรนั่นเทียบเธอไม่ติดเลย ไม่มีอะไรในตัวเธอเลยที่เขาจะไม่หลง
“ไหนบอกจะยอมทำเหมือนที่ผัวเมียเขาทำกันไง”
“บอกตอนไหนล่ะว่าจะไม่ทำ” วางฝ่ามือทาบแก้มเขา สายตาที่จดต้องนั้นเต็มไปด้วยแรงปรารถนา แต่ในใจนั้นฝืนทนสุด ๆ “หน้าหล่อ ๆ เสียหายหมดเลย”
“...”
“ขอโทษนะ เรื่องเมื่อวานที่ฉันขาดสติไป เลยทำให้นายต้องเจ็บ” ไม่พูดเปล่า หญิงสาวโน้มใบหน้าลงไปจุมพิตผ้าก๊อซปิดแผลที่หน้าผากเขาเบา ๆ
องศาหายใจติดขัด รู้สึกคล้ายมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านบริเวณที่ริมฝีปากสวยสัมผัส เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยว่ากับเธอทำไมถึงได้รู้สึกแตกต่าง เขารู้ว่าเธอกำลังอ่อยเขา เหมือนที่ผู้หญิงหลาย ๆ คนทำ แต่มีแค่เธอที่ทำให้เขาตื่นตัวและแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ราวกับเด็กหนุ่มไม่ประสีประสา
โดนทำเสน่ห์หรือเปล่าวะ?
แต่กับยัยนี่เนี่ยนะ... ไม่มีอะไรที่จะเป็นเสน่ห์เลยสักนิดเดียว
“นี่!” คิดได้ดังนั้นเขาก็รั้งเธอออกแล้วจับรวบข้อมือที่ป้วนเปี้ยนตามใบหน้าตนเอาไว้อย่างแรง “คิดจะใช้ลูกไม้นี้กับฉันเหรอ?”
